دانلود تحقیق با موضوع ارزيابي جايگاه توسعه و عمران روستايي در برنامه های توسعه‌ي اقتصادي و اجتماعي قبل و بعد از انقلاب،
در قالب word و در 27 صفحه، قابل ویرایش.
بخشی از متن تحقیق:
مقدمه
توسعه‌ي روستايي از جمله مباحث مهم در توسعه هر كشور به حساب ميآيد و اولويت آن در برنامههاي توسعه‌ي اقتصادي، اجتماعي و فرهنگي بسيار مهم و اساسي ميباشد و در صورت بيتوجهي يا كمتوجهي، نتيجهاي جز تخريب و نابودي روستاها و گسترش مشكلات و مسايل شهري نخواهد داشت. در برنامهريزيهاي كلان بايد به جايگاه والاي روستا و كشاورزي توجه كامل شود، چرا كه اگر قرار است توسعهاي انجام گيرد و مستمر باشد، بايد بهطور اعم از مناطق روستايي و بهطور اخص از بخش كشاورزي آغاز شود. زيرا مسايل اساسي فقر چه در شهر و چه در روستا، نابرابري، رشد سريع جمعيت و بيكاري فزاينده، همگي ريشه در روستا دارد. بر اين پايه‌ي فكري و تجربي است كه اقتصاددانان معتقدند بدون توسعه‌ي كشاورزي و روستايي، رشد صنعتي يا موفق نخواهد شد يا در صورت موفقيت، دير يا زود چنان عدم تعادل شديد داخلي در اقتصاد ايجاد خواهد كرد كه مشكلات فقر گسترده به فقر و نابرابري قطعيتر خواهد انجاميد .
حال كه اشارهاي كوتاه بر اهميت روستا و توسعه‌ي روستايي شد، در اين مقاله سعي شده است تا جايگاه روستا و عمران روستايي در هشت برنامه‌ي عمراني كشور در قبل و بعد از انقلاب بررسي شود و دلايل ركود روستاها، بعد از چندين سال كه از برنامهريزي مدون در كشور ميگذرد، بيان شود.
سابقه‌ي برنامهريزي در ايران
كشور ما حدود پنجاه سال سابقه‌ي رسمي برنامهريزي عمراني دارد و برنامهريزي در اين دوران متناسب با شرايط اقتصادي، اجتماعي و سياسي كشور، همواره با تغييراتي همراه بوده است. درباره‌ي دلايل وجودي برنامهريزي در جامعه‌ي ايران، انديشههاي متفاوتي در سوابق موضوع ديده ميشود. برخي بر اين عقيدهاند كه برنامهريزي به علت عقلاني بودن يك امر اجتنابناپذير است و به همين علت دولت ايران در سال 1325 رسماً توجه خود را به برنامهريزي عمراني اعلام كرد و در فروردينماه همان سال، هياتي بهنام «كميسيون برنامه» را تشكيل داد كه سرآغاز تشكيل سازمان برنامه و بودجه و برنامهريزي رسمي در ايران شد. برخي ديگر نظير ابوالحسن ابتهاج عقيده دارند فكر برنامهريزي در ايران يك فكر خودي و ايراني بود، زيرا كشوري مانند ايران كه با امكانات مالي و نيروي انساني محدود و احتياجات نامحدود مواجه بود، نميتوانست از برنامهريزي اجتناب نمايد. بنابراين با شكلگيري شوراي اقتصاد در سال 1316 مساله‌ي برنامهريزي از حيث نظري مطرح شد ليكن به‌دليل تكرويهاي پهلوي اول در تصميمات و اقدامات عمراني، هيچگاه به طراحي يك برنامه نيانجاميد و آنچه به تحقق عملي برنامهريزي كمك كرد، شرايط جهاني پس از جنگ جهاني دوم بود.
در ايران، جنگ دوم جهاني تخريب، ركود، تورم و از هم پاشيدن امور اقتصادي را برجاي گذاشت كه طبيعتاً نياز به اصلاحات را دامن ميزد. از طرف ديگر به نقل از گزارش اجراي برنامه‌ي هفتساله دوم پس از جنگ، بر اثر مخارج نيروهاي متفقين در ايران، طي سالهاي جنگ دوم جهاني، كشور قوهي خريد خارجي ارزشمندي به دست آورده بود كه ارزش آن به نرخ بينالمللي وقت به 5800 ميليون ريال يا معادل 5/18 برابر ارزش ذخاير ارزي سال 1319 كشور رسيده بود. وجود اين اندوخته ارزي همراه با وضع نامطلوب اقتصادي كشور، بار ديگر فكر ترميم و توسعه‌ي اقتصادي و طرح و برنامه‌ي عمراني را تقويت نمود.
